زن
سلام میدونم دیر شده ولی روز مادر رو به همه مادرها تبریک میگم و اینشالله سایه شون رو سر بچه هاشون واسه همیشه بمونه.
واسه همین خاطر یه شعر انتخاب کردم که یه مقدار طولانیه ولی خواهش میکنم بخونید و نظرتون رو هم بگید. ممنون
سپاس اول به حکم حق شناسی خلاف آنچه کردم نا سپاسی
به تنها حاکم بالا و پستی وجود مطلق دنیای هستی
به یکتا حق از باطل جدا کن قدیر عزت و ذلت عطا کن
به معنای خرد تنها خردمند قلم زن قادر یکتا هنرمند
به پیش دیدیده اهل طریقت فروزاننده نور حقیقت
به آنکس کو پس از تکوین عالم سرشت از گل گلی مانند آدم
درون سینه اش دل را مکان داد برآن یک مشت گل آنگاه جان داد
که عالم را به دست او سپارد اگر شکرانه نعمت گذارد
ولی شکرانه تنها نیست گفتار ره حق را چنین آسان مپندار
سبکباران بدامن پا کشیدند به بی پایی به صد منزل رسیدند
حقیقت را جدا کردند ز اوهم نه سوی دانه رو کردند نه دام
در اول منزل دریای هستی کشیدند از جگر فریاد مستی
کنون من هم که مست جام اویم بدین نام آوری از نام اویم
به شکر طبع شوخ قصه پرداز کنم با نام او این قصه آغاز
سخن شاید براه حق بگویم که بعد از من نریزد آبرویم
تو نیز ایدوست گوش جان فراده سپس هر نسبتی خواهی به ما ده
زن و مرد از ازل با هم قرین شد یکی انگشتری و آن یک نگین شد
کزین گام نخستین مودت به پیمایند دنیای محبت
ولی زآنجا که نظمی بود منظور شد آمر آن یک و این نیز مامور
چو در خود مرد آمر قدرتی دید بشوق برتری از راه گردید
به سود خویش درهرگام برداشت نوین بذری به باغ زندگی کاشت
اگر بیچاره زن گاهی خطا کرد سرش را بی امان از تن جدا کرد
وگر جز بر مراد مرد دم زد به فرقش سخت شمشیر ستم زد
زهر قیدی رها شد مرد پر زور ولی زن بود در صد پرده مستور
چو قانون در جهان انشاد گردید قلم از نو به سوی مرد چرخید
خلاصه هرچه راه ناروا بود عنان بگسسته اسب مرد پیمود
شقاوت راکشیداین مرد پرزور بدانجایی که زن شد زنده در گور
دل زن را زبس این مرد آزرد وفا در سینه بیچاره زن مرد
چنین بالا نشینی گر هنر بود؟! نخستین ظلم اولاد بشر بود!
چون زن دیدازمرداین تندخویی دورنگی پیشه کرد و چند رویی
بجای مهر دردل کینه پرورد برای انتقام از شیوه مرد
اسیران ناامیدانی فکورند فسونکارانه تا خواهی صبورند
یکی زور و یکی نیرنگ دارد نظام زندگی صد رنگ دارد
در اینجا باز از مرد هوسباز یکی آهنگ دیگر کرد آغاز
بشعر و با مثل زن را هجا کرد بسود خویش عیبش بر ملا کرد
که این بی مهروآن بی اعتباراست به عهد خویشتن نا پایدار است
چرا او شمع بزم دیگران است چرا این با دل من سر گرانست
ولی من چون دراین عصرپر آشوب بحق باید جدا سازم بد از خوب
به زن تکریم و تعظیم فزونست که آنانرا چو مرد اکنون شئونست
در آن روزی که آهنگ تجدد قرین با بی نقابیهای زن شد
گمان میرفت با آزادی زن شود پر زور تر بازوی میهن
ولی زن این ظریف کینه دردل زشان خویشتن چون گشت غافل
بجای ازدیاد علم و ادراک بخود آراستن گردید بی باک
همان دم کاین حجاب ازخودجداکرد به دریا رفت و چون ماهی شنا کرد
نه تنها آتشی سر بر هوا شد زکار خانه داری هم جدا شد
نگه کن عقده در هم فشرده چه خواهد کرد با روحی که مرده
مکش هرگز ببند اندر کسی را همای لامکان یا کرکسی را
که چون آزاد از زنجیر گردند اگر باشند آهو شیر گردند
کدامین شیر دل کند رام چنان نخجیرهای جسته از دام
کنون ای زن که مادر نام داری بدل دانم دو صد آلام داری
بفکر نسل فردا باش و امروز زمن پندی شایسته است آموز
تو را با کردگار عهدیست دیرین بغفلت جان من زین بیش منشین
وطن محتاج فرزند رشید است ازاین فرزند مادر روسپید است
بخوان یکبار تاریخ وطن را حکایت های مردان کهن را
نخستین اوستاد مرد پرور بشد گهواره دامان مادر
سخن از سرور پیغمبرانست که جنت زیر پای مادرانست
مقام ارجمندی داری ای زن قدم در هر کجا بگذاری ای زن
ترا در چشم من مقدار بیش است ولیکن حرمت هر کس به خویش است
سبکسر گر شوی بازیچه گردی وگر سنگین امیر قلب مردی
تو باید با وقار و عفت خویش عیان سازی به مردان عزت خویش
تو تاج افتخار مرد خویشی تو تنها اعتبار مرد خویشی
زن ومرداین زمان دریک ردیفند چو تقوی در میان آید شریفند
